همه ما گاهی اوغات به فلسفه زندگانی و ازل و ابد فکر می کنیم. این که چرا آفریده شدیم و آمدنمان بهر چه بود . و خلاصه اینکه بعدش چه می شود.

وقتی زیاد به این چیزها فکر می کنیم و به نتیجه قطعی نمی رسیم با خودمان می گوییم که خب حالا چطور باید زندگی کنیم؟.

چرا که همیشه سایه مرگ بر سر ما سایه انداخته و یقینا می دانیم که خواهیم مرد. اینجاست که انسان ها سه نوع استراتژی ادامه حیات را بر می گزینند.

اول آن دسته که زیاد به این مسائل فکر نمی کنند . آنها استراتژی دغدغه زندگی را بر می گزینند( البته خودشان انتخاب نمی کنند بلکه به آنها مستولی می گردد). بیشتر اوقات ذهن ایشان مشغول ضرب و تقسیم مشروع و یا نامشروع دنیاست. از حقوق ماهانه بگیر تا خرید خانه و ماشین و آینده کاری و شخصی و بچه و.... از این دسته از آدم ها وقتی بپرسی راستی حال فلانی چطوره؟ میگه "خوبه . چرا خوب نباشه 3 تا خونه و 2 تا ماشینو ... اینا داره چرا خوب نباشه".

دسته دوم دسته ای هستند که به این مسائل فکر می کنند. آنها دغدغه اون دنیا را دارند. چون هر چی حساب کتاب کردند دیدند که نه بابا مساله شوخی بردار نیست. بنابر این افتادند دنبال کارهای خدا پسندانه و مردم پسندانه مثل مدرسه سازی و انفاق و دستگیری از ضعیفان و دعا و حق و ناحق و.... وقتی از این دسته از آدم ها بپرسی حالت چطوره؟ میگن " به لطف خدا بد نیستیم".

اما دسته سوم...

دسته سوم مثل دسته دوم سرشون توی حساب و کتاب هست. اما مثل آنها محافظه کار نیستند. آنها نه دغدغه این عالم را دارند و نه دغدغه آن جهان. آنها دغدغه خودشان را دارند. چرا که خود را جزئی از خدا می دانند. آنها مشغول به جویندگی حقیقتند مشغول به عیاری و عاشقی و عالمی و فیلسوفیند. آنها بیشتر وقت خود را به خود اختصاص میدهند. چرا که معتقدند اصلاح و کمال ایشان بزرگترین وظیفه ای است که خدای بزرگ بر عهده ایشان نهاده است. ایشان ایمان دارند که کمال هر ذره از این خلقت کمال تمام آن را تضمین می کند. ایشان مرگ را به سان خاتمه وظیفه خود در این دنیا می بینند نه زمان حساب و کتاب و یا افسوس خوردن.

ایشان خوشه چینان حقیقتند. وقتی از آنها بپرسی خوبی؟ میگن " چرا بد باشیم. زندگی یکسره در فرمانروایی ماست. ما خدایان کوچک".